Tarixin belə anları olur ki, əsrlərin yaddaşına möhür kimi həkk edilir. Azərbaycan xalqının yaddaşında bu möhürün adı – bayraqdır. Üçrəngli bayrağımızın hər dalğalanışı xalqın ayağa qalxması, qürurla “Biz varıq”, –  deməsidir. Əsrlərboyu yadellilərin təzyiqinə, torpaqlarımızı parçalamaq istəyinə rəğmən xalqımız özünün azadlıq simvolunu yaradıb. Bayraq qaldırmaq, sadəcə, dirəyə parça sancmaq deyil, bir xalqın taleyini göylərə yazmaqdır. Bu bayraq ucalanda xalqın ruhu da ucalır, bayraq dalğalananda insanların ürəklərində ümid işığı yanır.
Bayrağın rəngləri, sadəcə, estetik seçim deyil. Hər biri bir tarixdir, bir fəlsəfədir.
Mavi – türk kimliyimizin sonsuzluğunu simvolizə edir. O rəng göylərdə açılmış qanad kimidir. Hər dəfə bayrağa baxanda insan sanki əsrlərdən gələn türklük ruhunu hiss edir.
Qırmızı – mübarizənin, azadlığın rəngidir. Onda şəhidlərin qanı, səngərdə düşmən qarşısında sinəsini sipər etmiş əsgərin nəfəsi var.
Yaşıl – inamın, mənəviyyatın, əbədi həyatın rəngidir. O, anaların duasında, məscidlərin azanında, torpağın nəfəsində gizlənib. Bu rənglər birləşərək xalqın ruhunu bütöv bir dastana çevirir.     Hər bir ucalıq bir qurban tələb edir. Bayraq da o ucalığa şəhidlərin qanı ilə qalxıb. Səngərdə soyuqdan üşüyən əsgər, gecənin qaranlığında dua edən ana, torpağının həsrəti ilə yaşayan məcburi köçkün – hamısı bu bayrağın dirəyini möhkəmləndirib. Şəhidlərimizin məzarları üzərində dalğalanan bayraq bizə səslənir: “Mən enməyəcəyəm. Çünki mənim köklərim sizin qanınızla suvarılıb, mənim dayağım sizin birliyinizdir”. 
2020-ci ilin payızı Azərbaycan tarixində ən şərəfli səhifələrdən biri kimi yadda qaldı. 30 ilə yaxın həsrətlə gözlənilən gün gəldi, torpaqlarımız işğaldan azad olundu. Əsgərlərimizin addımları Qarabağın dağlarında əks-səda verdi, bayrağımız kəndlərimizdə, şəhərlərimizdə ucaldı. Şuşa qalasının üstündə dalğalanan bayraq sanki əsrlərin həsrətinə son qoydu. O an sanki bütün xalq bir nəfəs oldu. Uşaqdan-böyüyə, gəncdən-qocaya hər kəsin gözlərində eyni işıq yandı: azadlığın, qürurun, mübarizənin işığı. 
Bayraq sevgisi insandan-insana deyil, insandan Vətənə olan sevgidir. Bu sevgi fədakarlıq tələb edir. Bir əsgəri ölümlə üz-üzə gətirən, bir ananı oğlunu torpağa qurban verməyə razı salan məhz bu sevgidir. Bayraq toylarımızda xoşbəxtlik rəmzi, yaslarımızda təsəlli simvoludur. Körpə ilk dəfə rəngləri öyrənəndə mavi, qırmızı, yaşılı birlikdə tanıyır. Məktəbdə ilk dərs günündə müəllim bayrağa salam verməyi öyrədir. İdmançımız qələbə qazandıqda bayraq zirvəyə qalxır. Bayraq sevgisi bir millətin varlığının sübutudur.
Bayraq yalnız bu günün deyil, sabahın da taleyinə yazılmış müqəddəs bir əmanətdir. Onu ucaldan qəhrəmanların ruhu gələcək nəsillərin çiyinlərində yaşayır. Valideyn övladına yalnız adını yox, bayrağın mənasını da miras qoymalıdır. Məktəbdə öyrədilən hər dərs, səslənən hər and bayrağa sədaqətin tərbiyəsidir. Gənclər bu rəngləri sevdikcə Vətənin sabahı daha işıqlı olacaq. Bayraq ruhda daşınanda Vətən sevgisi həyatın mayasına çevrilir. Onun ucalığını qorumaq hər azərbaycanlının vicdan borcudur. Uşağın qəlbində bayraq sevgisi varsa, heç bir güc o xalqı məğlub edə bilməz.
“Yüksəkliyə qalxan bayraq bir daha enməz” – bu sadəcə, şüar deyil, bu, xalqın tarixinin qanunu, şəhidlərin qanı ilə yazılmış hökmüdür. Bir gün dünyanın istənilən guşəsində yaşayan azərbaycanlı üçrəngli bayrağı görəndə qəlbi titrəyəcək. Çünki bu bayraq onun kimliyidir, köküdür, yaddaşıdır. O, azadlığımızın, qürurumuzun rəmzidir. 
Bayrağımız göylərdə dalğalandıqca Azərbaycan var, Azərbaycan var olduqca bayraq enməz! Çünki o artıq əbədiyyətin özüdür!

Günay HACIYEVA