Tarixboyu rus şovinizminin qurbanı olmuş soydaşlarımızın xatirəsinə
Araz sərhəd çayı olandan bəri Cənubi Qafqazda əsən “Şimal küləyi” sonrakı yüz illər ərzində bu torpaqlara zülm, terror, dini və milli ayrı-seçkilik gətirməklə rus şovinzminə xas olan bütün kabusu ilə azərbaycanlıların və digər yerli xalqların canını üşütmüşdür. Köniqsberqdən Kamçatkaya qədər dünyanın yarısını zəbt edib, bütün digər millətləri qorxu içində saxlayan rus imperiyası əlində olan bütün belə silahları ilə ərazisində “xalqlar həbsxanası” qurmaqla üzərindən üç yüz il keçməsinə baxmayaraq, həmin qeyri-insani əməlləri indi də davam etdirərək digər etnik mənsubiyyətə sahib öz vətəndaşlarını belə öldürməkdən çəkinmir. Keçən həftə Yekaterinburqda evlərinə gecəyarısı qəfil basqın edən rus polisinin zorakılığı ilə soydaşlarımızın amansız işgəncələrlə öldürülməsi və həbs olunması xəbəri bütün Azərbaycanı dərindən sarsdı. Bu, Xəzər sahillərində quldurluq etmiş Stepan Razindən bu yana 20 Yanvar faciəsində, Xocalı soyqırımında ermənilərlə bərabər olmuş və sülhməramlı adı altında Xankəndidəki separatçılara silah daşıyan rus əsgər-zabitlərini bir daha yada saldı. İlk baxışda hansısa kortəbii və ya planlı cinayət aktı kimi tarixə düşsələr də, bütün belə yüzlərlə əməllər Rusiyanın imperiya həvəsinin hələ də sönmədiyini, bu ölkənin daxilindəki ictimai düzənin isə bəzi Yaxın Şərq ölkələrindəki “rus bazarı” kimi anarxiya və qoluzorbalıq üzərində qurulduğunu bir daha nümayiş etdirir. Ona görə də guya Donbasdakı 3 milyon nəfər rusdilli insanın mənafelərini qorumaq, əslində isə ərazilərini Ukraynanın torpaqlarını işğal etməklə daha da genişləndirmək məqsədilə uzunmüddətli qanlı müharibə aparan bir dövlətdən öz vətəndaşı olan başqa millətlərdən olan insanlara qarşı hansı qanlı əməl desən onu da gözləmək olar.
Tarixi insanlığa qarşı kirli əməllərlə “zəngin” olan rus imperiyası dünyanın altıda birini tutmuş qırmızı sovet imperiyası dövründə də Kreml divarları arxasında planladığı bədnam əməlləri ilə təkcə SSRİ-də deyil, Kubadan tutmuş Kambocaya qədər dünya ölkələrində də hərbi çevrilişlər, sui-qəsdlər, terror təşkilatları yaratmaq və maliyyələşdirməklə öz varlığını daha da möhkəmləndirmək istəmiş, Azərbaycan kimi təbii sərvətlərlə zəngin ittifaq respublikalarının hesabına Rusiyanın iri şəhərlərində qızıldan meydanlar qurmuşdur. İlk baxışda mədəni görünən, vodka növbəsində sırada durmağı bacaran sadə xalqı ilə müqayisədə şovinizminin subyekti olan rus ideoloqları düşüncə quruluşları və mediası ilə Rusiya rəhbərliyi tarixin acı dərslərindən nəticə çıxarmayaraq I Pyotrdan miras qalmış “böyük millət” xülyaları ilə yenidən böyük torpaqlara sahib olmaq, bununla da bütün xalqları qorxu içində yaşatmaqda ad çıxarmışdır. İstər 20 Yanvar faciəsindən sonra Moskvada Ulu Öndər Heydər Əliyev tərəfindən sərt tənqid olunmuş sovet hökuməti, istərsə də bu imperiya dağılandan sonra yerində miras olaraq qalmış Rusiya Federasiyası rəhbərliyi dünyanın inkişaf yolu olan azad bazar iqtisadiyyatı və demokratik inkişaf əvəzinə mafiya və oliqarx iqtisadiyyatı qurmaq, siyasi opponentləri sirli sui-qəsdlər və yaxud bu ölkədə çox tez-tez baş verən “balkondan yıxılıb ölməklə” aradan götürmək yolu seçmişdir. Nəticədə isə təbii sərvətlərlə zəngin olsa da, sadə əhalisi Mərkəzi Afrika ölkələri səviyyəsində yaşayan Rusiyanın lideri gündəmi sosial-iqtisadi problemlərin həllindən yayındırmaqla siyasi hakimiyyətini daha da uzatmaq üçün eyni slavyan kökə bağlı olduğu Ukraynaya qarşı müharibə başlatsa da, boğazında Krım boyda armud ilişib qalmış qəzəbli ayı zorakılığı ilə başqa millətlərdən olan öz vətəndaşlarına qarşı da vəhşilik etməkdən çəkinmir.
Ayının qəzəbi isə ya aclığından, ya da acığındandır. Dünyanı ballistik raketləri ilə qorxudan, Azərbaycanda, Gürcüstanda və Moldovada separatizmi dəstəkləyən, Suriyadakı qanlı rejimi silahlandırmış hazırkı Kremlin düşdüyü acınacaqlı vəziyyətin səbəbləri isə bunların hər ikisidir. SSRİ dağılandan sonra yaranmış inteqrasiya imkanlarını dəyərləndirib innovativ iqtisadiyyat bir yana, heç normal xammal iqtisadiyyatı da qurmağı bacarmamış, nəticədə, tamamən Qərbdən asılı düşmüş, qızıl və valyuta ehtiyatlarını Londona qapdırmış olan Rusiyada əhalinin həyat səviyyəsi getdikcə aşağı düşməkdə, makroiqtisadi göstəricilər əriməkdədir. Bir zamanlar Avropaya qaz satan, amma öz mərkəzi vilayətlərindəki iri yaşayış məntəqələrində belə təbii qazın olmadığı Rusiyadakı əhalinin primitiv həyat tərzi XIX əsrədək hamam tanımayan ivanların keçirdiyi həyat tərzindən heç də fərqlənmir. Məruz qaldığı sanksiyalar səbəbindən ixrac və idxal əməliyyatları bloklanaraq bütün leqal bazarları bağlanmış, bunu adlayıb keçmək üçün isə sədaqətli əlaltısı Ermənistanın tranzit xidmətindən faydalanan Rusiya bununla sanki Qərbin trilyonluq təzyiqlərinə sonsuza qədər dözəcəyinə ümid etməkdədir. 1990-cı illərdə çeçenləri qan içində boğsa da, milli oyanışı ilə Rusiyaya ciddi itkilər yaşadan Ukrayna qarşısında istədiyinə çatmayan Putin üçün isə bu ümidlər Krım körpüsünün dayaqları qədər kövrək və etibarsızdır. Tək öyünə biləcəyi ordusu və silah arsenalının da 2022-ci ilin 24 fevralındaca puç olduğu, silah üçün İrana, əsgər üçün Şimali Koreyaya əl açan ac Kremlin Rusiyada yaşayan azərbaycanlılara qarşı bu şovinist hücumunun əsl səbəbi də, bu mənada, qaranlıq məqam deyil: harada yaşamasından asılı olmayaraq, istənilən soydaşımız, eləcə də Rusiyanın iqtisadiyyatına mühüm töhfə verən, bu ölkənin elmində, mədəniyyətində, kosmosun fəthində, Sibirin neftinin kəşfində imzası olan hər bir azərbaycanlı öz Ana Vətəni ilə fəxr edir, onun qələbələri ilə sevinir. Axı Azərbaycan müstəqil siyasət yürüdən dövlət kimi inkişaf edən və cəmi 44 günə öz haqlı savaşında qazandığı Qələbəsinin şərtlərini erməni baş nazirə və eləcə də Rusiya prezidentinə imzaladan dövlətdir.
Məhz buna görə azərbaycanlıların qürurunu və dövlət başçımızın müstəqil siyasətini həzm edə bilməyən rus ayısı acıdıqca hər yerdə özünə yeni hədəflər axtarır. Hazırda ərazisinin 20 faizi işğala məruz qalsa da, dünyaya ərzaq ixrac edən Ukraynada 1931-1933-cü illərdə yaşatdığı qolodomorun (5 milyona yaxın insanın ölümünə səbəb olmuş kütləvi aclıq), yaxud 1937-ci ildə Azərbaycanda düşünən beyinlərin yox edilməsinə yönəlmiş kütləvi repressiyanın müəllifi olan və “Pambıq işi” ilə Özbəkistanı, Çernobıl qəzası ilə Ukrayna və Belarusda böyük əraziləri səhraya çevirən mərkəzi Rusiya aparatı dünyada itirdiyi mövqeləri və nüfuzu geri qaytarmaq üçün sadə insanlara hücum etməklə mövcud uğursuzluqlarını ört-basdır etmək istəyir. Ötən ilin dekabrında Qroznı səmasında vurduğu AZAL təyyarəsinə görə rəsmi üzr istəmək yerinə daha da provokativ əməllərə imza atan rus hakimiyyəti işğalçı müharibədə qırğına göndərdiyi qeyri-rus millətlərdən olan əsgərlər hesabına zəbt etdiyi torpaqlarla sanki dünyaya meydan oxumaq, bununla da fəxr etmək əzmindədir. Və üstəlik, Kreml bunu Solovyov kimi “bülbüllərinin” dilindən də əlavə, birinci rəsmi şəxsin dilindən də deməyi çox xoşlayır. Bu yaxınlardakı bir açıqlamasında heç utanmadan “rus əsgərinin ayağının dəydiyi hər yerin Rusiya ərazisi olduğunu” bəyan edən rus liderin bu acığının da səbəbi indi bəlli oldu. Axı 2024-cü ilin aprelində sonuncu rus əsgəri 200 ildən sonra Qarabağı və beləcə də, bütün Azərbaycanı birdəfəlik tərk edib!
Deyirlər, ayılar balı və balasını çox sevir. Görünən odur ki, uzaq Uralda kiçik bizneslə məşğul olan soydaşlarımızın evinə gecəyarısı ayı kimi hücumlar təşkil edən rus güc strukturlarının belə vəhşilikləri bal pətəyi parçalamaqdan daha çox balasını qorumaq üçün olub. Ukrayna bataqlığında itirmək istəmədiyi sonuncu ayı balasını!
Əli CABBAROV
